you don't have to be alone to be lonely...



«Τα χρόνια φεύγουν...θες δε θες...σα των ματιών σου τις βαφές...»
Κομμάτια ημερών σκόρπια που μεγεθύνθηκαν ξαφνικά για να τα κοιτάζω δήθεν καλύτερα,
μα η αγνωμοσύνη τους μου γύρισε τη πλάτη, με άφησαν...με εγκατέλειψαν..ακούς;
και έμεινα τώρα εδώ...στη σμίκρυνση της φθηνής ύπαρξης μου...
κοίτα με...τι βλέπεις;
Αυτή τη χαμένη παιδικότητα, ας γελάσω...
απεβίωσε...σου λέω,καταλαβέ το.
Και από πίσω σέρνεται μαζί με τη σωρό της, η αλλοιωμένη εικόνα του προσώπου μου...
ένα μουτζουρωμένο είδωλο τα μάτια μου...κλείνουν να μη δούν τη απροσδιόριστη θέα της λήθης...γιατί με ξέχασες...πάλι...
ξέχασες πως ζω εδώ...
Πως ζω και σε περιμένω...μα...εσύ...στο πουθενά...εκεί υπάρχεις...και αναπνέεις.
Ξεχνώ ότι ξέχασες, κι αφήνω τα πλοκάμια της μοναξιάς να με τυλίξουν...
Ξέχασα κι έμενα αυτή τη φορά, άφησα το όνομα μου, και τη σωτηρία μου σε τεντωμένο σχοινί να ακροβατεί, έπεσε,τη γκρέμισα, και στο τέλος τη πέταξα στα σκουπίδια...
Κοίτα με ξανά και ξανά, τι βλέπεις;
Φόβο;...ναι..φοβάμαι αυτά που έρχονται και δε με αγγίζουν...
Αυτά που με σκουντάνε στο ώμο ως επισκέπτες και ύστερα απομακρύνονται σα κλέφτες στιγμών...
Φοβάμαι τα χρόνια που φεύγουν και δε γυρίζουν πίσω...
Τις μέρες που καταναλώνω για να ζω στο κόσμο μιας απογοήτευσης χωρίς να με νοιάζει η αλλαγή της...
Αυτές οι κρύες μέρες μου καίνε το κορμί και μου εξουθενώνουν τη σάρκα...
Μα εσύ λείπεις, δε με βλέπεις, δε με αισθάνεσαι, δε με κοιτάζεις αληθινά...
Ποιος σου έμαθε να φεύγεις μακριά μου;
Δεν αντέχω άλλο εδώ, πάρε με σου λέω...σου φωνάζω...
κλείνει η φωνή μου, παγώνει ο χρόνος...παγώνω και εγώ...νιώσε το...
μα εσύ φοβάσαι...να νιώσεις...
και εγώ σιωπώ έντρομη μπροστά στο κώμα της καρδιάς σου...
να με θυμάσαι μόνο...αυτό ζητώ...Να με θυμάσαι...
angel

0 αγγελικά αγγίγματα: