παρε με στο ονειρο μαζι σου...

Κακια συνηθεια,να περιμενω την αναμονη,να μην αποχωριζομαι ποτε εμενα,

να προσδοκω μια θλιμμενη ματαιοτητα σ'ενα τρεμαμενο ειδωλο στο  καθρεφτη της ανυπομονησιας,που μου τη δινει ολο και πιο πολυ καθε πρωι που το χαραμα με καλημεριζει...

Βαρεθηκα να φορω χρησιμοποιημενες μασκες,να μεταχειριζομαι δολοπλοκα ψεματα,να πιστευω σε μια απιστη παρουσια,να ζωγραφιζω θολες μορφες στο φως της μερας...

μιας μερας τοσο αδειας,χωρις εσενα...χωρις εμενα...χωρις εμας.

Σε εκεινο το ειδωλο του καθρεφτη,με κοιταζω καταματα,με χανω και με βρισκω,αγγιζω το κρυο γυαλι με τα ακροδακτυλα μου,προσπαθωντας να συνηθισω την αψυχη υποσταση μου,αν..

αληθεια,αν..μπορουσα να προεκτεινω το χερι μου,να διαπερασω την γυαλινη επιφανεια,

τοτε πραγματικα θα με ξεριζωνα,θα με ματωνα με τα νυχια μου και υστερα σα μια αυταπατη,σαν ενα ονειρο...θα ανοιγα τα ματια και ολα θα γινοντουσαν οπως πριν..θα ξεχνουσα να ζησω οτι δε αντεχω..κι η αντανακλαση της δειλιας μου θα εξαφανιζοταν με μιας...

Θελω να φωναξω,θελω να ακουστει η φωνη μου στα περατα,στα αυτια των πλασματων του ουρανου,θελω να ταξιδεψω σε εκεινο το ονειρο,να εισβαλλω απο παντου σα διαφανη εκτυφλωτικη αχτινα φωτος..
και να διωξω το πηχτο σκοταδι,που με κυκλωνει σα πυρινη λαιλαπα τις νυχτες,

τοτε που τα μυστικα νανουριζουν τις αληθειες,τοτε που πεφτω να ξεκουρασω το σωμα μου για λιγο, καθισμενη σε αναλαφρο κενο...

Κουραστηκα να υπομενω τα λαθη των αλλων,να μη καταλαβαινουν την ακαταλαβιστικη συμπεριφορα μιας τρελας,μιας εμμονης,μα και η τρελα δεν ειναι δικαιωμα..;ρωταω.

δε μπορω τη ρευστοτητα της λογικης,με τρελαινει γαμωτο,δε το καταλαβαινεις;με πνιγει.

θελω το εξωπραγματικο,το τρελο,το περαν της φαντασιας..

ενα κοσμο βγαλμενο απο τις σπιθες ενος ονειρου...

ενα κοσμο αδειανο απο καχυποψια αλλα συγχρονως γεματο απο αγαπη.

Αγαπη χρειαζομαι και το ξερεις.Νιωθω τοσα πολλα μεσα μου,ετοιμα να εκραγουν,λαβα ηφαιστειακη που ειναι ετοιμη να εκτοξευθει και να σε καψει..δε το βλεπεις;

δε το βλεπεις ματια μου,γιατι τα ματια σου φτιαχτηκαν για αλλο σκοπο,για να κοιταζουν τα προφανη..

δε με βλεπεις,μακαρι να με κοιταζες και να με εβλεπες...

Εχει καρφωθει το βλεμμα  μου στο ταβανι,ψαχνω να βρω το τροπο να τ'ακουμπησω,αναρωτιεμαι,

αποψε αγαπη μου σου λεω πως φοβαμαι...αληθεια,φοβαμαι,γυρω μου υψωμενοι τοιχοι,λευκοι,που μεσα απο τα ματια μου χρωματιζονται μαυροι...ναι,το αγαπημενο μου χρωμα σκεφτομαι,τι ειρωνια,οι αδιαπεραστοι τοιχοι με τρομαζουν,τα φωτα με ζαλιζουν,τα σβηνω,τα αναβω,αναρωτιεμαι..πως φωτιζονται ολα τοσο ξαφνικα και ποσο ευκολα με ενα πατημα ενος διακοπτη σβηνουν,εξαφανιζονται,καταρρεουν,σιωπουν,προσφερουν απλοχερα αυτο το γνωριμο φοβο της εγκαταλειψης,που τον βιωνω ξανα,εδω,σε αυτο το κλειστοφοβικο δωματιο που με αφησες,σε αυτο το μικρο κελι που εχω εγκλωβιστει ηθελημενα και αρνουμαι τη σωτηρια μου,την ελευθερια μου,παλευω με αλυσιδες να απεγκλωβιστω αλλα εκεινες παραμενουν πανω μου να με σφιγγουν,να με πονανε,να μου καυτηριαζουν το δερμα με επιμονη,με λυσσα,αλυσιδες που διατηρουνται ακομη κολλημενες πανω μου,μοναχα για να μου θυμιζουν την υπαρξη μου,πως ειμαι ακομα εδω,και ανασαινω,περιμενω,γρατζουναω το εγω μου και αναμοχλευω μνημες που με κρατουν ζωντανη...με συνεφερνουν απο το κοσμο των σκιων και των πνευματων,των αμαρτιων και των απογοητευσεων,με παρακινουν να συνεχισω να αγωνιζομαι μεχρι να λυθω επιτελους απο τα δεσμα που με τοσο κοπο πλεκω κρικο κρικο αθελα μου,τοσα χρονια,τοσα λεπτα χαμενα,για να προστατευτω απο τους κινδυνους της ζωης..της δικης μου της ζωης...

Δεν εμαθα ποτε αγαπη μου,πως ειναι να αφηνεις τον ευατο σου ελευθερο και τοσο μονο,απαλαγμενο απο ενδοιασμους,απο τη σκληρη λογικη που μου μαστιγωνει ανελεητα τα τοιχωματα του νου,που μου κλωτσαει τις χαωδεις επιθυμιες και με διωχνει επιταχτικα απο την εξοδο του πολυποθητου παραδεισου...
 που εισαι;σε ζηταω αποψε,σε χρειαζομαι..σε θελω κοντα μου αγαπη μου,διπλα μου,αυτες τις ωρες που η καρδια παγωνει και τρεμει,σε περιμενω να μου ζεστανεις τις ινες της ψυχης,
ψυχη μου...

σε ζηταω απεγνωσμενα να φανεις,να σε δω..να σε αγγιξω και υστερα ας χαθεις...ας γινεις ονειρο και ελπιδα που θα ακουμπω στο προσκεφαλι των αστεριων, καθε που παιρνει να χαραζει, να μου φερνουν το ιδιο ονειρο ξανα και ξανα...μεχρι...να χασω τα ιχνη σου τελειως...

angel