Θελω Να Μου Πεις...

Μη φεύγεις. Μη μένεις. Μη μου πεις ποτέ ότι είσαι εδώ για να μείνω. Μη με αναγκάσεις να σε ψάξω, να σε ζητήσω. Μη με κάνεις να θέλω να φύγω, γιατί μπροστά σου θα δεις το μαύρο. Θα γίνεις παρελθόν. Θα γίνεις κομμάτι του τότε, όπως θα έχεις διαλέξει. Ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Οι άνθρωποι αλλάζουν πίστεψέ το, ζήσε το, δοκίμασέ το.

- Αξίζεις πολλά περισσότερα από το να βρίσκεσαι εδώ.

Δοκίμασε να φύγεις, δοκίμασε να χαθείς, και ίσως έτσι σωθείς. Κυνήγησε το όνειρό σου, φτιάξε το παραμύθι σου. Ζωντάνεψε μέσα στα όνειρα μου, μα τρέξε, φύγε. Μείνε, μείνε για όσο σε έχω ανάγκη. Μείνε χωρίς να με ρωτάς, χωρίς να σκέφτεσαι, χωρίς να απαιτείς. Μείνε μόνο για να ζητάς, μόνο για….

Δοκίμασε να φύγεις, να βρεις το χρώμα της ζωής σου. δοκίμασε να μείνεις για να το βρούμε μαζί. Κάποτε βρέθηκες εκεί ανάμεσα σε αυτά τα δυο χρώματα. Κάποτε περιπλανήθηκα μακριά, γέμισα τη ζωή μου με αίμα, με δάκρυα, με πόνο, με λύπη. Την κράτησα έτσι, μέχρι τη στιγμή που φάνηκες. Τη κράτησα πεθαμένη, με την ελπίδα ότι θα σταματήσει να αναπνέει μέχρι τη στιγμή που….

Τώρα αναρωτιέμαι ξανά. Τώρα ταξιδεύω μακριά. Μακριά από τα άκρα, μέσα σε αρχές, μέσα σε… λαβύρινθους γυάλινους επικίνδυνους, μα γοητευτικά δεσμευτικούς με το παρόν.

- Αν η ζωή είχε χρώμα, τι χρώμα θα είχε;

- Τι χρώμα θα έδινες στη ζωή σου; Τι χρώμα θα είχε ένα φιλί σου; Τι αίσθηση θα είχε ένα αδιέξοδο σου; Τι θα ένιωθες για μια ακόμα βόλτα δίπλα στην ακροθαλασσιά;

Όχι, δεν είναι ελευθερία αυτό, είναι αδιαφορία στο ότι υπάρχω. Μα, μέσα στην αδιαφορία πως γίνεται να υπάρχω…

Η γνώμη σου μετρά ότι και αν κάνω. Ακόμα και αν νιώθεις πως κρύβομαι, ακόμα και αν είμαι καλυμμένος από… σκέψεις, που δε γνωρίζεις. Δέχομαι να μπεις μέσα τους, αρνούμαι να σε κοιτάζω τις στιγμές, που θα ακούς. Οι στιγμές αυτές δεν υπάρχουν. Μια περιπέτεια του νου είναι.

Φώναξε. Τρέξε. Ζήσε. Ανέπνευσε μέσα στον αέρα κάπου εκεί θα σε δω, κάπου εκεί θα χαθούμε μαζί. Φώναξε. Φώναξε. Μίλησέ μου για σένα. Μίλησέ μου για σένα, για το παρόν σου, για το παρελθόν σου. Μίλησέ μου για ότι σε αγγίζει, για ότι σε φθονεί, μα…. Τρέξε, τρέξε μαζί μου. Φύγε. Μείνε. Κράτα ένα χρώμα, κράτα μια ελπίδα, κράτα ένα όνειρο, και τυλίξου μέσα του. Μέσα σε ότι χτίζεις από επιλογή, μέσα σε ότι χτίζεις εξαιτίας….

- Να κυνηγάς πάντα το λευκό σου, και να διώχνεις με πέτρες το μαύρο.

Η ζωή είναι στιγμές. Τι επιλέγεις; Τολμάς; Η ζωή είναι…

 
(Θέλω να μου πεις αυτό το παραμύθι με εκείνο το κορίτσι και το άλογο, θέλω να με πάς με εκείνη τη φωνή σου, που με ταξιδεύει σαν τον άνεμο. Και να κοιμάμαι στην αγκαλιά σου να μην φοβάμαι να ονειρευτώ, και να θυμάμαι κάθε άγγιγμά σου, κάθε ματιά σου πριν κοιμηθώ)

(μόνος μου σε διώχνω, με τον τρόπο μου, με τα λάθη, κάθε φορά το μετανιώνω, μα όταν νιώσω ότι αυτό θες, θα το δεχτώ, θα το κάνω, όπως τότε, θα χαθώ... οι λέξεις δε συγχωρούν, παραμόνο οι πράξεις, ασυγχώρητος και ψεύτης, αν αυτό ζητάς, μόνο πίστεψε... η μέρα άλλαξε το βράδυ πέρασε, κάπου μέσα στο πλήθος μπορείς ελεύθερα να χαθείς... να ξεχαστείς... )

παρε με στο ονειρο μαζι σου...


Κακια συνηθεια,να περιμενω την αναμονη,να μην αποχωριζομαι ποτε εμενα,
να προσδοκω μια θλιμμενη ματαιοτητα σ'ενα τρεμαμενο ειδωλο στο  καθρεφτη της ανυπομονησιας,που μου τη δινει ολο και πιο πολυ καθε πρωι που το χαραμα με καλημεριζει...
Βαρεθηκα να φορω χρησιμοποιημενες μασκες,να μεταχειριζομαι δολοπλοκα ψεματα,να πιστευω σε μια απιστη παρουσια,να ζωγραφιζω θολες μορφες στο φως της μερας...
μιας μερας τοσο αδειας,χωρις εσενα...χωρις εμενα...χωρις εμας.
Σε εκεινο το ειδωλο του καθρεφτη,με κοιταζω καταματα,με χανω και με βρισκω,αγγιζω το κρυο γυαλι με τα ακροδακτυλα μου,προσπαθωντας να συνηθισω την αψυχη υποσταση μου,αν..
αληθεια,αν..μπορουσα να προεκτεινω το χερι μου,να διαπερασω την γυαλινη επιφανεια,
τοτε πραγματικα θα με ξεριζωνα,θα με ματωνα με τα νυχια μου και υστερα σα μια αυταπατη,σαν ενα ονειρο...θα ανοιγα τα ματια και ολα θα γινοντουσαν οπως πριν..θα ξεχνουσα να ζησω οτι δε αντεχω..κι η αντανακλαση της δειλιας μου θα εξαφανιζοταν με μιας...


Θελω να φωναξω,θελω να ακουστει η φωνη μου στα περατα,στα αυτια των πλασματων του ουρανου,θελω να ταξιδεψω σε εκεινο το ονειρο,να εισβαλλω απο παντου σα διαφανη εκτυφλωτικη αχτινα φωτος..
και να διωξω το πηχτο σκοταδι,που με κυκλωνει σα πυρινη λαιλαπα τις νυχτες,
τοτε που τα μυστικα νανουριζουν τις αληθειες,τοτε που πεφτω να ξεκουρασω το σωμα μου για λιγο, καθισμενη σε αναλαφρο κενο...
Κουραστηκα να υπομενω τα λαθη των αλλων,να μη καταλαβαινουν την ακαταλαβιστικη συμπεριφορα μιας τρελας,μιας εμμονης,μα και η τρελα δεν ειναι δικαιωμα..;ρωταω.
δε μπορω τη ρευστοτητα της λογικης,με τρελαινει γαμωτο,δε το καταλαβαινεις;με πνιγει.
θελω το εξωπραγματικο,το τρελο,το περαν της φαντασιας..
ενα κοσμο βγαλμενο απο τις σπιθες ενος ονειρου...
ενα κοσμο αδειανο απο καχυποψια αλλα συγχρονως γεματο απο αγαπη.
Αγαπη χρειαζομαι και το ξερεις.Νιωθω τοσα πολλα μεσα μου,ετοιμα να εκραγουν,λαβα ηφαιστειακη που ειναι ετοιμη να εκτοξευθει και να σε καψει..δε το βλεπεις;
δε το βλεπεις ματια μου,γιατι τα ματια σου φτιαχτηκαν για αλλο σκοπο,για να κοιταζουν τα προφανη..
δε με βλεπεις,μακαρι να με κοιταζες και να με εβλεπες...




Εχει καρφωθει το βλεμμα  μου στο ταβανι,ψαχνω να βρω το τροπο να τ'ακουμπησω,αναρωτιεμαι,
αποψε αγαπη μου σου λεω πως φοβαμαι...αληθεια,φοβαμαι,γυρω μου υψωμενοι τοιχοι,λευκοι,που μεσα απο τα ματια μου χρωματιζονται μαυροι...ναι,το αγαπημενο μου χρωμα σκεφτομαι,τι ειρωνια,οι αδιαπεραστοι τοιχοι με τρομαζουν,τα φωτα με ζαλιζουν,τα σβηνω,τα αναβω,αναρωτιεμαι..πως φωτιζονται ολα τοσο ξαφνικα και ποσο ευκολα με ενα πατημα ενος διακοπτη σβηνουν,εξαφανιζονται,καταρρεουν,σιωπουν,προσφερουν απλοχερα αυτο το γνωριμο φοβο της εγκαταλειψης,που τον βιωνω ξανα,εδω,σε αυτο το κλειστοφοβικο δωματιο που με αφησες,σε αυτο το μικρο κελι που εχω εγκλωβιστει ηθελημενα και αρνουμαι τη σωτηρια μου,την ελευθερια μου,παλευω με αλυσιδες να απεγκλωβιστω αλλα εκεινες παραμενουν πανω μου να με σφιγγουν,να με πονανε,να μου καυτηριαζουν το δερμα με επιμονη,με λυσσα,αλυσιδες που διατηρουνται ακομη κολλημενες πανω μου,μοναχα για να μου θυμιζουν την υπαρξη μου,πως ειμαι ακομα εδω,και ανασαινω,περιμενω,γρατζουναω το εγω μου και αναμοχλευω μνημες που με κρατουν ζωντανη...με συνεφερνουν απο το κοσμο των σκιων και των πνευματων,των αμαρτιων και των απογοητευσεων,με παρακινουν να συνεχισω να αγωνιζομαι μεχρι να λυθω επιτελους απο τα δεσμα που με τοσο κοπο πλεκω κρικο κρικο αθελα μου,τοσα χρονια,τοσα λεπτα χαμενα,για να προστατευτω απο τους κινδυνους της ζωης..της δικης μου της ζωης...



Δεν εμαθα ποτε αγαπη μου,πως ειναι να αφηνεις τον ευατο σου ελευθερο και τοσο μονο,απαλαγμενο απο ενδοιασμους,απο τη σκληρη λογικη που μου μαστιγωνει ανελεητα τα τοιχωματα του νου,που μου κλωτσαει τις χαωδεις επιθυμιες και με διωχνει επιταχτικα απο την εξοδο του πολυποθητου παραδεισου...
 που εισαι;σε ζηταω αποψε,σε χρειαζομαι..σε θελω κοντα μου αγαπη μου,διπλα μου,αυτες τις ωρες που η καρδια παγωνει και τρεμει,σε περιμενω να μου ζεστανεις τις ινες της ψυχης,
ψυχη μου...
σε ζηταω απεγνωσμενα να φανεις,να σε δω..να σε αγγιξω και υστερα ας χαθεις...ας γινεις ονειρο και ελπιδα που θα ακουμπω στο προσκεφαλι των αστεριων, καθε που παιρνει να χαραζει, να μου φερνουν το ιδιο ονειρο ξανα και ξανα...μεχρι...να χασω τα ιχνη σου τελειως...


angel

you don't have to be alone to be lonely...



«Τα χρόνια φεύγουν...θες δε θες...σα των ματιών σου τις βαφές...»
Κομμάτια ημερών σκόρπια που μεγεθύνθηκαν ξαφνικά για να τα κοιτάζω δήθεν καλύτερα,
μα η αγνωμοσύνη τους μου γύρισε τη πλάτη, με άφησαν...με εγκατέλειψαν..ακούς;
και έμεινα τώρα εδώ...στη σμίκρυνση της φθηνής ύπαρξης μου...
κοίτα με...τι βλέπεις;
Αυτή τη χαμένη παιδικότητα, ας γελάσω...
απεβίωσε...σου λέω,καταλαβέ το.
Και από πίσω σέρνεται μαζί με τη σωρό της, η αλλοιωμένη εικόνα του προσώπου μου...
ένα μουτζουρωμένο είδωλο τα μάτια μου...κλείνουν να μη δούν τη απροσδιόριστη θέα της λήθης...γιατί με ξέχασες...πάλι...
ξέχασες πως ζω εδώ...
Πως ζω και σε περιμένω...μα...εσύ...στο πουθενά...εκεί υπάρχεις...και αναπνέεις.
Ξεχνώ ότι ξέχασες, κι αφήνω τα πλοκάμια της μοναξιάς να με τυλίξουν...
Ξέχασα κι έμενα αυτή τη φορά, άφησα το όνομα μου, και τη σωτηρία μου σε τεντωμένο σχοινί να ακροβατεί, έπεσε,τη γκρέμισα, και στο τέλος τη πέταξα στα σκουπίδια...
Κοίτα με ξανά και ξανά, τι βλέπεις;
Φόβο;...ναι..φοβάμαι αυτά που έρχονται και δε με αγγίζουν...
Αυτά που με σκουντάνε στο ώμο ως επισκέπτες και ύστερα απομακρύνονται σα κλέφτες στιγμών...
Φοβάμαι τα χρόνια που φεύγουν και δε γυρίζουν πίσω...
Τις μέρες που καταναλώνω για να ζω στο κόσμο μιας απογοήτευσης χωρίς να με νοιάζει η αλλαγή της...
Αυτές οι κρύες μέρες μου καίνε το κορμί και μου εξουθενώνουν τη σάρκα...
Μα εσύ λείπεις, δε με βλέπεις, δε με αισθάνεσαι, δε με κοιτάζεις αληθινά...
Ποιος σου έμαθε να φεύγεις μακριά μου;
Δεν αντέχω άλλο εδώ, πάρε με σου λέω...σου φωνάζω...
κλείνει η φωνή μου, παγώνει ο χρόνος...παγώνω και εγώ...νιώσε το...
μα εσύ φοβάσαι...να νιώσεις...
και εγώ σιωπώ έντρομη μπροστά στο κώμα της καρδιάς σου...
να με θυμάσαι μόνο...αυτό ζητώ...Να με θυμάσαι...
angel

In other words

 Λίγα λεπτά πριν ο ήλιος ανατείλει. Ξημερώνει. Πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται και πάλι. Ξημερώνει, κορίτσι μου, και ξυπνάω από το ίδιο μου το όνειρο για ακόμα μια φορά.

Είναι ώρες, όπως τώρα, που με μισώ, που με απεχθάνομαι. Είναι η πρώτη φορά, που το ένιωσα. Κάτι απλό, που φουντώνει μέσα μου σα φωτιά, που με τρελαίνει. Θα ήθελα το σώμα σου να ήταν εδώ. Θα ήθελα να σε άγγιζα. Με τρελαίνουν αυτές οι σκέψεις. Μα δε μπορώ να σταματήσω.

Κάθε φορά, που αντίκριζα τη μορφή σου τα μάτια άνοιγαν αυτόματα μόνα τους. Ξύπναγα και έπιανα τον εαυτό μου να είναι τρομοκρατημένος από ότι εικόνα είχε περάσει δίπλα του το βράδυ αυτό. Ξύπναγα μέσα στον ιδρώτα και την απελπισία, που τώρα θέλω να πάρει μορφή. Έμοιαζα θαρραλέος, έμοιαζα θρασύς. Μα κάθε φορά, έσβηνα κάθε εικόνα λες και δεν υπήρξε ποτέ. Δεν υπήρξες ποτέ.
Απόψε, τα μάτια άνοιξαν, μα πριν προλάβω να σκεφτώ έκλεισαν ξανά. Έκλεισαν και ήταν σαν να γεύομαι ένα φιλί σου και πάλι. Έκλεισαν και ήταν σαν να αισθανόμουν ένα πρώτο άγγιγμα σου στο πρόσωπο μου. Ο απαγορευμένος καρπός των σκέψεών μου έχεις γίνει. Ήθελα το μυστήριο και τώρα; Μίλησέ μου, για ένα δικό σου βράδυ, που ανέπνεες, που ήσουν εσύ. Και αν δω στα χείλη σου προδοσία, θα πονέσω, θα φύγω, μα πρώτα το άρωμά σου θα έχει διεισδύσει παντού.

Κορίτσι μου, μπορώ να θυμηθώ κάθε στιγμή. Ξημερώνει και η αίσθηση του κορμιού σου με τυλίγει πάλι. Κάθε κύτταρο μου παραδίνεται και πάλι σε σένα. Ξεδιπλώνω τον εαυτό μου. Τον αφήνω να γίνει χαλάκι στα πόδια σου. Ζωντανός, νεκρός, θύτης, θύμα… μικρές οι διαφορές ανάμεσα τους. Μα τώρα, νιώθω πιο ζωντανός από ποτέ. Είμαι κοντά σου. Ναι, τώρα είμαι αρκετά κοντά. Θέλω να το φωνάξω παντού. Θέλω να με ακούσουν οι ουρανοί και να ανοίξουν. Θέλω κάθε νύχτα να γίνεσαι δική μου σαν….

Κλείνω τα μάτια… στο ίδιο όνειρο ή στην απρόβλεπτη πραγματικότητα. Πρώτη εικόνα, η μορφή σου. Πρώτο άγγιγμα, δικό σου. Κλείνω, ανοίγω τα μάτια… δοκιμές. Όχι, δε γίνεται να τα κρατήσω για ώρα κλειστά. Θέλω να μπορώ να σε βλέπω. Θέλω να μπορώ να σε αγγίζω. Θέλω να απολαμβάνω κάθε έκφρασή σου. Θέλω να γίνεσαι εσύ, και να ξεχνάω τον καθένα, που μας περιτριγυρίζει. Θέλω να γίνεσαι δική μου, και να….

Σςς…. Μη χαλάς με ερωτήσεις τη σιωπή της νύχτας. Σςς… δε θέλω να ξέρω τι νιώθω. Θέλω μόνο να είσαι η παρουσία που με πνίγει, που με λυτρώνει. Μη ξεχνάς, αναπνέω μόνο και μόνο γιατί αναπνέεις τον ίδιο αέρα. Υπάρχω για να διακρίνω αυτή τη μικρή αχτίδα φωτός στις κόρες των ματιών σου.

Νομίζω έπαθα αυτό που έλεγα ότι δε θα πάθω. Πείσμα, ανεξέλεγκτο πάθος ή έρωτας; Ποιος νοιάζεται; Θα προσέχω την επόμενη φορά, ακούς; Και έπεσα μέσα στην ίδια μου την παγίδα. Ήθελα να με ψάχνεις, και τώρα… χάνομαι εγώ για σένα. Έχω γίνει αχόρταγος, το βλέπω. Μα τίποτα δε με ικανοποιεί πια. Τίποτα δε φτάνει αρκετά κοντά σου. Τίποτα δικό μου δε μοιάζει αρκετό για να σταθεί έστω και ένα δευτερόλεπτο στο πλάι σου. Τίποτα, και για πάντα… η διαφορά θα επιπλέει σαν τα καράβια στην επιφάνεια του νερού. Και εγώ θα μένω στον πάτο να κοιτάω τον ουρανό και εσένα.

Αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά, και ονειρεύομαι δίχως να έχω ανάγκη τη ζωή. Κλείνω τα μάτια για να σε ονειρευτώ. Τα ανοίγω και βυθίζομαι μακριά σου. Λείπουν τα μάτια σου από το παρόν μου.

Πίστεψέ με, αν η ζωή μου είναι ένα όνειρο μπορώ να πεθάνω μέσα του. Μα αν είσαι εσύ… σκέψου την αρχή, και έλα τώρα για μια βουτιά στο άγνωστο, στη φωτιά….

(όλα για έναν και μόνο χορό… αν στον ζητήσω θα… δεχτείς;)


unknown

δυο μερες μονο...



Δυο μερες μόνο…ολη μου η ζωη…αυτές οι δυο μερες…αυτές οι 48 ωρες…αυτα τα 2880 λεπτα…σκηνοθετησαν της ζωής μου τη ταινια,τοση διαρκεια ειχε,δυο εικοσιτετραωρα…επαιζε συνεχως μπροστα στα ματια μου σε αργη κινηση με ηθοποιους εμας, που αγνοουσαν τις καμερες,ζουσαν στο δικο τους κοσμο,δεν τους ενοιαζε ο χρονος…ετρεχαν να του ξεφυγουν,επιδιωκαν να παγωσουν τους δειχτες του…μοναχα οι σκεψεις ειχαν τον πρωταγωνιστικο ρολο,..η λαμψη από δυο ζευγαρια ματια ήταν ο φωτισμος της σκηνης,ενώ σεναριο δεν υπηρχε,μοναχα ο αυτοσχεδιασμος…η αναγκαια παρορμηση των κορμιων,οι συγχρονισμενοι παλμοι της καρδιας,οι κινησεις των χεριων,εγραφαν αυτονομα μια μοναδικη ιστορια…Παει τοσος καιρος και όμως θυμαμαι ακόμα το χαμογελο σου,τις γραμμες στο προσωπο σου,το απαλο δερμα σου…μυριζω ακόμα το αρωμα από τα μαλλια σου…από το σωμα σου…νιωθω πως εισαι διπλα μου και ας λειπεις…νιωθω…τη μορφη σου να αλυσοδενει τα αδυναμα αισθηματα μου και να αιχμαλωτιζει την αδυναμια μου να σε φιλησω και να ξεδιψασω από το υγρο φιλι σου...

Δυο μερες…δεν ήταν ποτε αρκετες,ποτε δε σε χορτασα,ποτε δε σου ειπα όλα οσα σκεφτομουν,όταν αγγιζα το ονειρο εσυ με συνεφερες…όταν σε κοιταζα,αυτό το βλεμμα το καθαρο που ειχες,το λερωνες με δακρυα…

ποτε δε σου ειπα...ολα οσα με παροτρυναν να σε ξαναζησω ξανα...να παρασυρθω στη δινη,σε εκεινο το ληθαργο των στιγμων μας...

angel