Δυο μερες μόνο…ολη μου η ζωη…αυτές οι δυο μερες…αυτές οι 48 ωρες…αυτα τα 2880 λεπτα…σκηνοθετησαν της ζωής μου τη ταινια,τοση διαρκεια ειχε,δυο εικοσιτετραωρα…επαιζε συνεχως μπροστα στα ματια μου σε αργη κινηση με ηθοποιους εμας, που αγνοουσαν τις καμερες,ζουσαν στο δικο τους κοσμο,δεν τους ενοιαζε ο χρονος…ετρεχαν να του ξεφυγουν,επιδιωκαν να παγωσουν τους δειχτες του…μοναχα οι σκεψεις ειχαν τον πρωταγωνιστικο ρολο,..η λαμψη από δυο ζευγαρια ματια ήταν ο φωτισμος της σκηνης,ενώ σεναριο δεν υπηρχε,μοναχα ο αυτοσχεδιασμος…η αναγκαια παρορμηση των κορμιων,οι συγχρονισμενοι παλμοι της καρδιας,οι κινησεις των χεριων,εγραφαν αυτονομα μια μοναδικη ιστορια…
Δυο μερες…δεν ήταν ποτε αρκετες,ποτε δε σε χορτασα,ποτε δε σου ειπα όλα οσα σκεφτομουν,όταν αγγιζα το ονειρο εσυ με συνεφερες…όταν σε κοιταζα,αυτό το βλεμμα το καθαρο που ειχες,το λερωνες με δακρυα…
ποτε δε σου ειπα...ολα οσα με παροτρυναν να σε ξαναζησω ξανα...να παρασυρθω στη δινη,σε εκεινο το ληθαργο των στιγμων μας...
angel