you don't have to be alone to be lonely...



«Τα χρόνια φεύγουν...θες δε θες...σα των ματιών σου τις βαφές...»
Κομμάτια ημερών σκόρπια που μεγεθύνθηκαν ξαφνικά για να τα κοιτάζω δήθεν καλύτερα,
μα η αγνωμοσύνη τους μου γύρισε τη πλάτη, με άφησαν...με εγκατέλειψαν..ακούς;
και έμεινα τώρα εδώ...στη σμίκρυνση της φθηνής ύπαρξης μου...
κοίτα με...τι βλέπεις;
Αυτή τη χαμένη παιδικότητα, ας γελάσω...
απεβίωσε...σου λέω,καταλαβέ το.
Και από πίσω σέρνεται μαζί με τη σωρό της, η αλλοιωμένη εικόνα του προσώπου μου...
ένα μουτζουρωμένο είδωλο τα μάτια μου...κλείνουν να μη δούν τη απροσδιόριστη θέα της λήθης...γιατί με ξέχασες...πάλι...
ξέχασες πως ζω εδώ...
Πως ζω και σε περιμένω...μα...εσύ...στο πουθενά...εκεί υπάρχεις...και αναπνέεις.
Ξεχνώ ότι ξέχασες, κι αφήνω τα πλοκάμια της μοναξιάς να με τυλίξουν...
Ξέχασα κι έμενα αυτή τη φορά, άφησα το όνομα μου, και τη σωτηρία μου σε τεντωμένο σχοινί να ακροβατεί, έπεσε,τη γκρέμισα, και στο τέλος τη πέταξα στα σκουπίδια...
Κοίτα με ξανά και ξανά, τι βλέπεις;
Φόβο;...ναι..φοβάμαι αυτά που έρχονται και δε με αγγίζουν...
Αυτά που με σκουντάνε στο ώμο ως επισκέπτες και ύστερα απομακρύνονται σα κλέφτες στιγμών...
Φοβάμαι τα χρόνια που φεύγουν και δε γυρίζουν πίσω...
Τις μέρες που καταναλώνω για να ζω στο κόσμο μιας απογοήτευσης χωρίς να με νοιάζει η αλλαγή της...
Αυτές οι κρύες μέρες μου καίνε το κορμί και μου εξουθενώνουν τη σάρκα...
Μα εσύ λείπεις, δε με βλέπεις, δε με αισθάνεσαι, δε με κοιτάζεις αληθινά...
Ποιος σου έμαθε να φεύγεις μακριά μου;
Δεν αντέχω άλλο εδώ, πάρε με σου λέω...σου φωνάζω...
κλείνει η φωνή μου, παγώνει ο χρόνος...παγώνω και εγώ...νιώσε το...
μα εσύ φοβάσαι...να νιώσεις...
και εγώ σιωπώ έντρομη μπροστά στο κώμα της καρδιάς σου...
να με θυμάσαι μόνο...αυτό ζητώ...Να με θυμάσαι...
angel

In other words

 Λίγα λεπτά πριν ο ήλιος ανατείλει. Ξημερώνει. Πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται και πάλι. Ξημερώνει, κορίτσι μου, και ξυπνάω από το ίδιο μου το όνειρο για ακόμα μια φορά.

Είναι ώρες, όπως τώρα, που με μισώ, που με απεχθάνομαι. Είναι η πρώτη φορά, που το ένιωσα. Κάτι απλό, που φουντώνει μέσα μου σα φωτιά, που με τρελαίνει. Θα ήθελα το σώμα σου να ήταν εδώ. Θα ήθελα να σε άγγιζα. Με τρελαίνουν αυτές οι σκέψεις. Μα δε μπορώ να σταματήσω.

Κάθε φορά, που αντίκριζα τη μορφή σου τα μάτια άνοιγαν αυτόματα μόνα τους. Ξύπναγα και έπιανα τον εαυτό μου να είναι τρομοκρατημένος από ότι εικόνα είχε περάσει δίπλα του το βράδυ αυτό. Ξύπναγα μέσα στον ιδρώτα και την απελπισία, που τώρα θέλω να πάρει μορφή. Έμοιαζα θαρραλέος, έμοιαζα θρασύς. Μα κάθε φορά, έσβηνα κάθε εικόνα λες και δεν υπήρξε ποτέ. Δεν υπήρξες ποτέ.
Απόψε, τα μάτια άνοιξαν, μα πριν προλάβω να σκεφτώ έκλεισαν ξανά. Έκλεισαν και ήταν σαν να γεύομαι ένα φιλί σου και πάλι. Έκλεισαν και ήταν σαν να αισθανόμουν ένα πρώτο άγγιγμα σου στο πρόσωπο μου. Ο απαγορευμένος καρπός των σκέψεών μου έχεις γίνει. Ήθελα το μυστήριο και τώρα; Μίλησέ μου, για ένα δικό σου βράδυ, που ανέπνεες, που ήσουν εσύ. Και αν δω στα χείλη σου προδοσία, θα πονέσω, θα φύγω, μα πρώτα το άρωμά σου θα έχει διεισδύσει παντού.

Κορίτσι μου, μπορώ να θυμηθώ κάθε στιγμή. Ξημερώνει και η αίσθηση του κορμιού σου με τυλίγει πάλι. Κάθε κύτταρο μου παραδίνεται και πάλι σε σένα. Ξεδιπλώνω τον εαυτό μου. Τον αφήνω να γίνει χαλάκι στα πόδια σου. Ζωντανός, νεκρός, θύτης, θύμα… μικρές οι διαφορές ανάμεσα τους. Μα τώρα, νιώθω πιο ζωντανός από ποτέ. Είμαι κοντά σου. Ναι, τώρα είμαι αρκετά κοντά. Θέλω να το φωνάξω παντού. Θέλω να με ακούσουν οι ουρανοί και να ανοίξουν. Θέλω κάθε νύχτα να γίνεσαι δική μου σαν….

Κλείνω τα μάτια… στο ίδιο όνειρο ή στην απρόβλεπτη πραγματικότητα. Πρώτη εικόνα, η μορφή σου. Πρώτο άγγιγμα, δικό σου. Κλείνω, ανοίγω τα μάτια… δοκιμές. Όχι, δε γίνεται να τα κρατήσω για ώρα κλειστά. Θέλω να μπορώ να σε βλέπω. Θέλω να μπορώ να σε αγγίζω. Θέλω να απολαμβάνω κάθε έκφρασή σου. Θέλω να γίνεσαι εσύ, και να ξεχνάω τον καθένα, που μας περιτριγυρίζει. Θέλω να γίνεσαι δική μου, και να….

Σςς…. Μη χαλάς με ερωτήσεις τη σιωπή της νύχτας. Σςς… δε θέλω να ξέρω τι νιώθω. Θέλω μόνο να είσαι η παρουσία που με πνίγει, που με λυτρώνει. Μη ξεχνάς, αναπνέω μόνο και μόνο γιατί αναπνέεις τον ίδιο αέρα. Υπάρχω για να διακρίνω αυτή τη μικρή αχτίδα φωτός στις κόρες των ματιών σου.

Νομίζω έπαθα αυτό που έλεγα ότι δε θα πάθω. Πείσμα, ανεξέλεγκτο πάθος ή έρωτας; Ποιος νοιάζεται; Θα προσέχω την επόμενη φορά, ακούς; Και έπεσα μέσα στην ίδια μου την παγίδα. Ήθελα να με ψάχνεις, και τώρα… χάνομαι εγώ για σένα. Έχω γίνει αχόρταγος, το βλέπω. Μα τίποτα δε με ικανοποιεί πια. Τίποτα δε φτάνει αρκετά κοντά σου. Τίποτα δικό μου δε μοιάζει αρκετό για να σταθεί έστω και ένα δευτερόλεπτο στο πλάι σου. Τίποτα, και για πάντα… η διαφορά θα επιπλέει σαν τα καράβια στην επιφάνεια του νερού. Και εγώ θα μένω στον πάτο να κοιτάω τον ουρανό και εσένα.

Αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά, και ονειρεύομαι δίχως να έχω ανάγκη τη ζωή. Κλείνω τα μάτια για να σε ονειρευτώ. Τα ανοίγω και βυθίζομαι μακριά σου. Λείπουν τα μάτια σου από το παρόν μου.

Πίστεψέ με, αν η ζωή μου είναι ένα όνειρο μπορώ να πεθάνω μέσα του. Μα αν είσαι εσύ… σκέψου την αρχή, και έλα τώρα για μια βουτιά στο άγνωστο, στη φωτιά….

(όλα για έναν και μόνο χορό… αν στον ζητήσω θα… δεχτείς;)


unknown